Aaradhrigam by Swami Vivekananda (Aarathi of Ramakrishna Mutt)

Srimad Bagavata advocates the path of Bakthi through nine kinds viz. Sravana, Keerthana, Smarana, Padasevana, Archana, Vandana, Dhaasya Sakhya and Atmanivedana. Out of these nine modes only Keerthana that eaily captivates the minds of all, since it is in the form of Music. To be perfect, such devotional music should have six aspects viz. Sahitya or good text, Sruthi or background of harmoniously tuned musical instruments, Raga or tune, Laya of rhythm, Tala or beat, Bhaavaa or feeling which is brought while singing or hearing the music. Whereas such perfect music, rendered by one endowed with a sweet and rich voice, can enthrall even animals, there is no gainsaying the fact that it does enrapture the minds of devotees of God.

To effect produced by such devotional music, especially at dawn and dusk, is indescribable. It is precisely due to this reason that the singing of the Suprabhatham early in the mornings and Aratrikam hymns in the evenings has been in vougue in many of the temples and places of worship over the centuries.

After establishing the main monastery of the Ramakrishna Math at Belur, Swami Vivikananda introduced certain rituals which have now become tradition in all the branches, too. One of these is a short worship to Sri Ramakrishna at dusk, followed by waving of lamps and other puja materials before the deity to the accompaniment of music. Swamiji himself composed the text of this song and also set it to music. It has now become well known as the ”KHANDANA BHAVA BHANDANA STOTRA” and is sung all over the world in the monasteries of the Ramakrishna Order, during the evening service.

It is singnificant to note here that nowhere in this hymn has Swamini mentioned Sri Ramakrishna by name. The various adjectives he has used are so general that they can be applied to any incarnation or aspect of God. Yet each one of them fits in admirably with the personality of Sri Ramakrishna. While commenting on these, quotations from the scriptures as also incidents from the life of Sri Ramakrishna have been brought in, wherever possible, to elucidate or support them.

My guru Poojyasri Nadhamuni Narayana Iyengar has taught me this aarathi and we are singing in our bajans from 1960s. I started learning playing of harmonium only when I started accompanying this Aarathy recitation. Smt.Nadhamuni Gayatri Bharat has sung this Arathi. As narrated in the introduction if sung with devotion and dedication, this aarathi to God, no doubt, it can enthrall all.

 

Brahma curses Narada - Narada's various births

“யாதொரு ப்ரும்மம் ஊண்டோ அதனை அறிந்தீர். தருமங்களோடு கூடிய மிகப் பெரிய அபூர்வமான பாரதத்தை செய்துள்ளீர். இருப்பினும் ஏன் உமக்கு இந்தக் கவலை?” என்று நாரதர் வ்யாசரைப் புகழ்ந்தார். வ்யாஸர் அதற்கு பதில் அளிக்கயில் அவர் நாரதரை இரண்டே வரிகளில் எவ்வாறு புகழ்கிறார் என்பதை பின் வரும் ஸ்லோக மூலம் அறியாலாம்.

த்வம் ப்ரியடந்நர்க இவ த்ரிலோகி 

மந்தஸ்சரோ வாயுரிவாத்மஸாக்ஷி

பராவரே ப்ரஹ்மணி தர்மதோ வரதை: 

ஸ்நாதஸ்ய மே ந்யூனமாலம் விசக்ஷ்வ:

“சூரியபகவானைப் போன்று மூன்று உலகங்களையும் சுற்றுகிறவராயும், வாயு பகவானைப் போன்று உள்ளே மூச்சுக் காற்றாய் ஸ்ஞ்சரிக்கின்றவராயும், அதனால் புத்தி வ்ருத்தி அறிந்தவராயும், பரப்ரம்மதிலும், வேதத்திலும், யோகாப்யாஸத்திலும் கரைகண்டவர்” எங்கிறார், 

பின் அவரது கவலையைப் போக்க தனது அவதாரச் சுருக்கத்தை ஐந்து ஆறாவது அத்யாயத்தில் வயாசருக்கு அருளுகிறார்.

ப்ரும்மாவின் மானஸீகப் புத்திரர்கள் ஸனகர், ஸநந்தனர்,ஸநாதனர், ஸனத்குமாரர். ப்ரபஞ்சத்தை விஸ்தரிக்க ப்ராஜபத்யம் செய்யதூண்டினார். அருவருக்கத்தக்க இச்செயலை நாங்கள் செய்யமாட்டோம் என்று சொல்லி நாரயண சரணாரவிந்தத்தை அடையச் சென்றனர். வெகுண்ட ப்ரும்மாவின் கோபக்கனல் ஏகாதச ருத்ரர்களைப் படைத்தது. பிறகு தனது ஒவ்வொரு உருப்புகளிலுருந்தும் ப்ரபமஞ்சத்தின் மூல புருஷர்களான பதின்மரைப் (புலஸ்த்யர், புலஹர்,அத்ரி, க்ருது, மரீசி, அங்கீரஸ், ப்ருகு, தக்ஷர், கர்தமர், வஸிஷ்டர்) படைத்தார். இவர்கள் வளர்த்த ப்ராஜாபத்யம் இன்றும் ப்ரபஞ்சத்தில் நிலை கொண்டுள்ளது. ப்ரும்மாவின் கழுத்திலிருந்து தோன்றியவர் நாரதர். இவர் ப்ராஜாபத்யம் செய்யாது தகப்பனுக்கே உபதேசம் செய்தார். வெகுண்ட ப்ரும்மா சாபம் கொடுக்க நாரதரின் பல அம்சங்கள் நமக்குத் தெரியவருகிறது.

புஷ்கரக்ஷேத்திரத்தில் கந்தர்வன் ஒருவன் சிவனைக் குறித்து தவம் செய்து பரமவைஷ்ணவனான ஒரு பிள்ளையை வேண்டி நாரதரை அடைந்தான். இப்பிறவியில் உபஹர்ணன் என்ற பெயருடன் யௌவனப் பருவத்தை அடைந்தான். கந்தர்வப் பத்தினிகள் அவனிடம் காமமுற்று அவனை அடைய தங்கள் உயிரைத்துறந்து அடுத்த பிறவியில் சித்ரரதன் என்ற கந்தர்வனுக்கு ஐம்பது பெண்களாகப் பிறந்து உபஹர்ணனை மணந்தனர். இவ்வாறு இருந்தும் ஹரிபக்தியை விடாது கையில் வீணையுடன் ஹரிநாமத்தை சொல்லியவண்ணம் இருத்தார். ஒருசமயம் ப்ரும்மாவின் சபைக்குச் செல்ல அங்கு ரம்பை இவரைப் பார்த்து மோஹித்து நாட்டியத்தை பாதியில் நிருத்தியதால் பூவுலகில் வேளாளனாகப் பிறக்குமாறு சாபத்துடன் பூவுலகை அடைந்தார்.

கன்யாகுப்ஜத்தின் அரசனான ஆயனுக்கும், கலாவதிக்கும் மகனாய்ப் பிறந்தார். பஞ்சத்தால் வாடிய அந்த நாட்டைல் இவர் பிறந்தவுடன் மழை பெய்து பஞ்சம் நீங்கியதால் இவருக்கு நாரதர் என்ற பெயர் சூட்டினார்கள். நாரம் என்றால் ஜலம் என்ற பொருள். நாரதன் என்றால் ஜலத்தைக் கொடுத்தவன் என்று பொருள். நாரதர் ஐந்து வயது பாலகனாய் இருந்த போது அந்தணர்கள் பலர் வந்தனர் அப்போது ஆயன் கலாவதி தம்பதிகள் அதிதி பூஜை செய்தனர். அதன் எஞ்சிய உணவை நாரதன் உட்கொண்டதாலும், அவர்கள் உபதேசித்த விஷ்ணு மந்திரப் ப்ரயோகத்தாலும் பழைய நாராயண பக்தி மேலிட அவர்களுடன் கானகம் சென்றார்.  

Satyavathi alias Vasavi - Raj Matha of Kuru Dynasty

"த்வாபரே ஸமனுப்ராப்தே த்ருதீயே யுகபர்ய்யே

ஜாத: பராஸராத் யோகீ வாஸவ்யாம் கலயா ஹரே:"
ஸ்ரீமத்பாகவதம் ஸ்கந்தம் 1 அத்தியாயம் 4 ஸ்லோகம் 14

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

கட்டற்ற கலைக்களஞ்சியமான விக்கிப்பீடியாவில் இருந்து.

சத்தியவதி மகாபாரதக் கதையில் வரும் பாண்டவர்களுக்கும் கௌரவர்களுக்கும் கொள்ளுப்பாட்டி ஆவார். இவர் உபரிசரன் என்ற மன்னனின் மகள். பாண்டவர்களுக்கும் கௌரவர்களுக்கும் கொள்ளுப்பாட்டன் சாந்தனுவின் இரண்டாவது மனைவி. வேதங்களையும் மகாபாரதத்தையும் தொகுத்தவருமான வியாசரை இளவயதில் பெற்றெடுத்தத் தாய். மிகப் பெரிய குரு வம்சத்தின் இராஜமாதா.

உபரிசரன் ஒரு நாள் வேட்டை முடிந்து ஒரு மரத்தின் அடியில் ஓய்வு எடுத்த போது தன் மனைவியோடு இன்பமாக இருப்பது போல் நினைத்துக்கொள்ள உடனே அவரிடமிருந்து விந்து வெளிபட்டுவிடவே அதை வீணாக்க மனம் இன்றி ஓர் இலையில் விட்டு ஒரு கிளியிடம் கொடுத்து தன் மனைவியிடம் கொடுக்கக் கேட்டுக் கொள்ள, அதை எடுத்துக் கொண்டு கிளி பறந்த போது கிளியை ஒரு பருந்து தாக்கிவிட, இலையிலிருந்த விந்து கடலில் விழுந்து விட, அதை ஒரு மீன் உண்டு விடுகிறது. அந்த மீன் பிரம்மாவின் சாபத்தால் மனித குழந்தைகளைப் பெறும் வரை மீனாக இருந்த அப்ஸர கன்னிகையாகும்.

சில நாட்களுக்குப் பின் செம்படவ மீனவர்கள் அந்த மீனை பிடித்தபோது அதன் வயிற்றில் ஆணும், பெண்ணுமாக இரண்டு குழந்தைகள் இருக்கக் கண்டு மன்னன் உபரிசரனிடம் கொடுத்தனர். ஆண் குழந்தையை எற்றுக் கொண்டு பெண் குழந்தையை மீனவர்கள் வசம் வளர்க்க கூறிவிட்டார். அந்த மீனவத்தலைவன் சத்தியவதி என்றே அழைத்து வந்தான். அவளிடமிருந்து மீன் வாடை வீசியதால் மத்ஸ்யகந்தா எனப் பெயரிட்டு கிண்டலாக கொஞ்சுவான்.

மத்ஸ்யகந்தா கங்கையின் இக்கரையிலிருந்து எதிர்க் கரைக்கு படகில் மக்களை ஏற்றியும், எதிர்கரையிலிருப்பவர்களை இக்கரைக்கும் ஏற்றிச் செல்வாள். ஒரு நாள் படகில் முனிவர் பராசரர் பயணம் செய்தார். பாதி பயணத்தின் போது சத்தியவதியின் மீது மோகம் கொண்டு படகைச் சுற்றி பனிப் படலம் ஏற்படுத்தி யாரும் அறியாமல் தாயாகிப் பின்னர் கன்னியும் ஆகி விடுவாய் என்றும் அவளிடமுள்ள மீன் வாடையும் போகுமென்றும் உறுதியளித்தார். சத்தியவதி உடன்படவே அவரது தந்திரவலிமையால் படகு எதிர்கரையை அடையும் முன் மத்ஸயகந்தா தாயாகியும், பின் கன்னியும் ஆனாள். படகு பயணத்தின் போது மத்ஸ்யகந்தாவுக்கும் பராசர முனிவருக்கும் பிறந்தவரே கிருஷ்ண த்வைபாயனன் என்ற வியாசர் ஆவார். இவரை சத்தியவதி யமுனை ஆற்றின் ஒரு தீவில் பெற்றெடுத்தார். பின்னாளில் இவரே மகாபாரதத்தை எழுதினார். இச்சம்பவத்திற்குப் பின் மத்ஸ்யகந்தாவின் புதிய வாசனை மிகுந்த உடல் அத்தினாபுரத்தின் அரசரான சாந்தனுவை ஈர்த்தது. சத்தியவதியை மணந்துகொள்ள விரும்பினார். மணம் செய்துகொண்டால் தனது பிள்ளைகள் நாடாள வேண்டும் என்ற நிபந்தனையின் பேரில் சத்தியவதி சந்தனுவை மணம் செய்துகொண்டார். சித்திராங்தனும், விசித்திரவீரியனும் இவர்களுடைய மகன்கள் ஆவர்.

Swathi Thirunal's Compositions in Hindustani Music

In Hindustani music, a gharānā is a system of social organization linking musicians or dancers by lineage or apprenticeship, and by adherence to a particular musical style. A gharana also indicates a comprehensive musicological ideology. This ideology sometimes changes substantially from one gharana to another. It directly affects the thinking, teaching, performance and appreciation of music.

The word gharana comes from the Hindi word 'ghar', which means 'family' or 'house'. It typically refers to the place where the musical ideology originated; for example, some of the gharanas well known for singing khyals are: Agra, Gwalior, Indore, Jaipur, Kirana, and Patiala.

Justice Shri V R Krishna Iyer while unveiling the portrait of Sri Swathi Thirunal Maharaja at Sree Karthika Thirunal Theatre, on 7th May 1974 at Thiruvananthapuram delivered a speech with a tribute to the Maharaja as National Integrator.  He gave a vivid picture about his interest in Hindustani music and praised his compositions.

Maharaja as National Integrator. 

"Now, Swati Tirunal was, as I mentioned in the same hall on a former occasion, a great integrator.  We have today plenty of talk about National Integration.  Just three days ago, I think it was on the 4^th, the day after the Courts closed, I went to Pilani, Birla’s Institute and was requested to speak on National Integration.  And all that I could tell them was, if we could find some mehod of arresting a little, the forces of national disintegration, we would have achieved much; because everything that is happening is fissiparous in its essence and nothing that is happening is pointing towards a hopeful omen in regard to national unity and integration.  This formed the burden of my soul-I concluded saying: “With these discouraging words let me conclude honestly.” Now this is what I had to tell the Pilani young men and women."

Maharaja's own Gharana.

"And yet long ago in Travancore there was a Prince whose duties did not oblige him to learn Hindustani – nay the Britishers might have induced many Princes in this country to acquire some little knowledge of English. Of course,  Swati Tirunal had studied English too,  but he mastered Hindustani and composed songs in Hindustani.  He mastered cultivated himself in the system of Hindustani music so as to produce compositions in its stylized forms.  They are very different from our kriti. For instance few in the North know what is a kirtana or Jaweli; on the other hand few here may bother to know what is gazzal or thumri.  But here was the royal composer whose vision had encompassed the entire country including upper India and so he studied the languages of the people of that region; he studied the forms of art of North India and went to the extent – shall I say to a daring extent – of composing Hindustani songs in their styles and forms – highly stylized are those musical patterns, which could really be popularized among Hindustani musicians.  As a matter of fact, it is inadequate homage to the Maharaja Swati Tirunal that his votaries should be only South Indians or his compositions should be sung only by South Indian artistes.  He composed pieces in Hindustani music, his repertoire of compositions  includes Marathi songs and there is obvious justification for us to persuade our brethren in those areas to render Swati songs.  Kumara Gandharva, for instance, sings so enchantingly.  If only we request men of that musical stature to sing some songs of Swati Tirunal composed in Marathi; if we appeal to some of the ustads of North India and persuade them to sing some of the Hindustani Kritis by Swati Tirunal, I suppose we would have laid the aesthetic foundation for national integration and exchange for stronger than the propagadist vapourisings of politicians. After all, culture is the strongest bond between people.  These days after Semmangudi popularised Swathi Tirunal’s songs, many of his disciples and other artistes have taken to singing in every music concert a song or two of Swati Tirunal.  Indeed, dancers who perform Bharatha natyam pick up a song or two of Swati Tirunal for abhinaya, because they lend themselves to expression of exquisite emotion on the stage with considerable effect.  Only when we succeed in including at Hindustani music concerts, Swati Tirunal compositions in their language and art form then I suppose we would have done justice to the prince composer.  I would not be satisfied with holding mere amateur competitions on the compositions of Swati Tirunal among Malayalis and Tamilians.  In fact   I must confess when we arranged music competitions in Delhi, the competitors or the entrants were some Malayalis and a larger number of Tamils.  I would consider this adventure to be a happy cultural conquest, only when we win the hearts of our friends in Delhi, the “assal” Delhivala, the Utharpredeshvala, the Rajasthani, the Maharashtrian.  They must come to take and start rendering Swati songs even as our vocalists sing meera bhajans and other Hindustani pieces.  This two-way process would really start a Swati Tirunal movement spread over the whole country.  This cultural expansion is, I suppose, the best tribute to the hero whose likeness I have just unveiled.  Of course, Sri Vaidyanatha Aiyer has made a magnificent contribution to popularising Swati Tirunal songs.  We have – as part of this pan-Indian programme, to undertake considerable research.  Research has been done by Muthayya Bhagavathar, Semmangudi and others.  Now there are collections of Swati Tirunal’s songs, which are available.  This treasure house has been thrown open and in that publication process, what you might call the communication gap has now been eliminated to some extent by the efforts of men like Sri Vaidyanatha Aiyer.  The next stage which is equally important is in introducing Swati Tirunal’s Hindustani compositions to the real North Indian musicians and to the North Indian audience.  If we do that and only then - a proper appreciation of the prince’s aesthetic personality, in its lustrous fullness would emerge.  I salute this great Indian. "

"Sangita Acharya" Thiruvaiyaru Krishnan has rendered the following Swathi Thirunal Kritis during  "Swathi Thirunal Maharaja Festival concert 2002" at Los Angeles. Sarvasri Krishnan Kutty on Violin, Vadiraja Bhat on Mridangam, Kotecha on tabla and Nookala Kamesh on Kanjira accompanied him for this concert.

Vyasa's Paridosha

ப்ரவசனம் அல்லது கதை சொல்லுவது என்பது ஒரு கலை. வேதகாலம் தொட்டு இன்றுவரையிலும், அன்னை பரிவுடன் சோறு ஊட்டுதல் தொடங்கி முதிய வயதில் மரணத்தை எதிர்பார்த்து பகவானின் நாமத்தில் ஈடுபடும் ப்ராயாம் வரையிலும், எல்லாக் காலங்களிலும், எல்லா மதத்தவரும் அவரவர்கள் மத சம்பந்தமான் கதைகளைக் கேட்பதில் எல்லோருக்கும் ஆர்வம் உண்டு.

தீர்க்க ஸத்ரம் என்ற யாகம் செய்த மகரிஷிகளுக்கெல்லாம் முக்கியமானவரும், ரிக்வேதியுமான சௌனக மகரிஷி ஸூதபௌராணிகரை,  பாகவத வ்ருத்தாந்தங்கள் எந்தெந்த யுகங்களில், எந்த இடங்களில், யாது காரணம்கொண்டு தூண்டப்பட்டு வ்யாஸபகவான் பாரதத்தைச் செய்தார் என்று கேட்க, பாகவதத்தின் முதல் ஸ்கந்தத்தில் நான்காவது அத்யாயம் மெல்ல ஸ்வாரஸ்யமாக நடைபோடுகிறது.

வ்யாஸரின் வ்யஸனம்

யுகக் கணக்கில் மூன்றாவதான த்வாபரயுகம் ஏற்பட்ட அளவில், பராசரர், விண்ணில் க்ரஹ ஸஞ்சாரங்கள் நல்ல இடத்தில் இருக்கும் ஒரு அறிய முஹுர்த்ததில் இருக்கும்போது வாஸவியிடத்தில் கூட,  ஞானியான வ்யாஸர் அவதரித்தார். 

ஜாபாலியின் மகளான வாடிகாவிற்கும் வ்யாஸ மகரிஷிக்கும் மகனான சுகர் அவதரித்தார்.வ்யாஸர் சுகருக்குச் சொல்ல; பின்பு சுகர் பரீக்ஷித் ராஜனுக்குச் சொல்ல; பின்பு ஒரு சமயம் பாகவதக் கதையை ஸூதர் சொல்ல சௌனகர் கேட்க என்று வ்ருத்தாந்தம் இன்று வரை தொடருகிறது.

சாதுர் ஹோத்ரம் கர்ம ஸுத்தம் ப்ரஜாநாம் வீக்ஷ்ய வைதிகம்

வ்யததாத் யஜ்ஞஸந்தத்யை வேதமேகம் சதுர்விதம்

ஹோதா, அத்வர்யு, உத்காதா, ப்ரும்மா என நான்கு ரித்விக்குகளால் ஏற்படுத்தப்பட்ட வேத ஸம்பந்தமான கர்மாவை யாகம் செய்யும் பொருட்டு ஜனங்கள் பரிசுத்தப்படுத்துவதற்காக ஒரே வேதத்தை ரிக், யஜுர், ஸாமம், அதர்வணம் என்று நான்காகப் பிரித்தனர்.

ஆனால் முதன் முதலில் வேதங்களை "த்ரை வித்யா" என்றுதான் வழக்கத்தில் இருந்ததாகச் சொல்லப்படுகிறது.

“யக்ஞோபவீததாரண மஹா மந்த்ரஸ்ய

ப்ரஹ்மா ரிஷி: த்ரிஷ்டுப் சந்த:

த்ரைவித்யா தேவதா:”

பில்லி, சூனியம், மாந்திரீகம், மருத்துவம், ராஜநீயம், யுத்தவ்யூகம், அஸ்த்ர ஸஸ்த்ர ப்ரயோகங்கள் முதலியவைகளுக்கு உண்டான மந்த்ரங்கள் அடங்கிய பகுதி அதர்வண வேதம். இந்த மந்திரங்கள் பல தகாத காரியங்கள் செய்யவும் பயன்படுத்தப்பட்டதால் வஸிஷ்டர் இந்த மந்த்ரப் பகுதிகளை ஒதுக்கி ரிக், யஜுர், ஸாம முன்று பகுதிகளை மட்டும் ஆதரித்தார்.

அதர்வண வேதத்தை வேதங்களில் ஒன்றாக கருதாத வழக்கம் வஸிஷ்டர், அவரது மகன் சக்தி, சக்தியின் மகன் பராஸரர் என்ற மூவர் காலத்திலிருந்து வந்துள்ளது. "மஹா அதர்வான்" ஜாபாலிக்கும் பராஸரருக்கும் இதனால் சிறு சிறு பூசல்கள் ஏற்பட்டன. எனினும் ஜாபாலியின் மகள் வாடிகாவை மணந்து நான்கு வேதங்களாக வடிவமைத்தும் இதிஹாஸங்களையும் புராணங்களயும் ஐந்தாவது வேதமாக வ்யாஸர் வகைப்படுத்தியும் செய்தார்.

பைலர் ரிக் வேதத்தையும், ஜைமினி ஸாமவேதத்தையும், வைசம்பாயனர் யஜுர் வேதத்தையும், ஸுமந்து அதர்வண வேதத்தையும், அவரவர் சீடர்கள் மூலமாக வேத விற்பன்னர்கள் அறியச் செய்தனர். மந்தபுத்தியுள்ள புருஷர்களால் அத்யயனம் செய்யுமாறு வ்யாஸர் பல பிரிவுகளாகப் பிரித்தார். வேத அத்யயனம் செய்யத்தகாத மகளிர், நான்காவது வர்ணத்தார்கள் பயனடைய இதிஹாசங்களை இயற்றினார்.

பகவான்  சம்பந்தமான தருமங்கள் யாவையும் அனேகமாக வேதங்கள் இதிஹாசங்கள் மூலமாகச் சொல்லப்பட்டாலும் இவைகளில் சொல்லுவதில் குறையுள்ளதுபோல் கருதி வருத்தத்துடன் ஸரஸ்வதீ நதிக்கரையில் த்யானம் செய்யும் தருவாயில், இவரது வருத்ததைப் போக்க நாரதர் அங்கு ப்ரஸன்னமாகிறார். தேவர்களால் பூஜிக்கபடும் நாரதரை முறைப்படி பூஜித்து தனது வ்யஸனத்தை வெளிப்படுத்தினார். அவர் வருத்தம் தீர நாரதர் தனது அவதார வ்ருத்தாந்தத்தை வ்யாஸருக்கு கூறி ஸ்ரீமத் பாகவதத்தை பின் வரும் சந்ததிகள் அடைய வழி வகுத்தார்.